ما اشتباه می کنیم که از چراغ انتظار شکستن داریم

 

شب سر انجام خودش می شکند

 

 

سید علی صالحی

در سرزمین قد کوتاهان معیارهای سنجش همواره بر مدار صفر حرکت می کنند. 

چرا توقف کنم . مگر نه این است که آسیاب های بادی می پوسند... 

فروغ فرخزاد

به یاد دوست قدیمی ام زینب

کجا رفتند آن دخترانی که سراسیمه در ازدواج دفن شدند 

آیا تصویر آنان را در آینه غروب به یاد داری 

احمد رضا احمدی

با این شعر گذشته را رها خواهم کرد

گذشته... 

            یه زخم پیر و کهنه س خوب نمی شه 

            تو ابرا   یه ابر گریه سازه  دور نی شه 

            یه مرغ جلد که هیچ وقت نمی ره 

           یه دشت خشک که با اشک جون می گیره 

یه زنجیره ، یه بنده ، یه دیوار بلنده    

                               گذشته مثل کوهه ، جنس سنگه

چه سخته... 

                 چه سخته... 

                                  گذشتن از رو دیوار گذشته 

                یه خوابه... 

                              رسیدن 

                                        به فردایی که پشت اون نشسته

گذشته ... 

             تو فریاد تموم گریه هامی 

یه عمره ... 

              تو بیداری تلخ قصه هامی 

                              تو شبهامو به بیزاری کشوندی 

                              تو خورشید یه بی خواب و سوزوندی 

تو آزاری ، تو دردی ، یه دیوار بلندی       

                                     گذشته جنس کوهی مثله سنگی 

چی می شد ... 

                 چی می شد ... 

تموم لحظه های من که می رن 

                                     بمیرن ، بمیرن 

                                               که امروز و منو از من نگیرن 

                                               که امروز و منو از من نگیرن  

                                               که امروز و منو از من نگیرن  

این ترانه رو می تونید با صدای زنده یاد افشین مقدم  گوش بدید.

یاری اندر کس نمی بینم یاران را چه شد               دوستی کی آخر آمد دوستداران را چه شد 

آب حیوان تیره گون شد خضر فرخ پی کجاست        خون چکید از شاخ گل باد بهاران را چه شد 

کس نمی گوید که یاری داشت حق دوستی          حق شناسان را چه حال افتاد یارانرا چه شد  

لعلی از کان مروت برنیامد سالهاست                   تابش خورشید و سعی باد و باران را چه شد 

شهریاران بود خاک و مهربانان این دیار                      مهربانی کی سر آمد شهریارانرا چی شد 

گوی توفیق و کرامت در میان افکنده اند                  کس به میدان در نمی آید، سوارانرا چه شد 

صد هزاران گل شکفت و بانگ مرغی برنخاست           عندلیبان را چه پیش آمد هزارانرا چه شد 

زهره سازی خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت   کس ندارد ذوق مستی میگسارانرا چه شد 

حافظ اسرار الهی کس نمی داند خموش                   از که می پرسی که دور روزگارانرا چه شد

برای آن کسی که بر روی پیشانی بلندش نام پیامبر را نوشتم.

می ترسم ، مضطربم 

و با آنکه می ترسم و مضطربم 

باز با تو تا آخر دنیا هستم 

می آیم کنار گفتگویی ساده 

تمام رویاهایت را بیدار می کنم 

و آهسته زیر لب می گویم 

برایت آب آوردم 

تشنه نیستی؟ 

*** 

وقتی دستمان به آسمان برسد 

وقتی که بر آن بلندی بنفش بنشینیم 

دیگر دست کسی هم به ما نخواهد رسید 

می نشینیم برای خودمان قصه می گوییم 

تا کبوتران کوهی از دامنه ی رویاها به لانه برگردند. 

سید علی صالحی

مشاعره زیبای حمید مصدق و فروغ فرخزاد در۱۳۴۳

حمید مصدق خرداد 1343"

*تو به من خندیدی و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز،
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

 " جواب زیبای فروغ فرخ زاد به حمید مصدق"

من به تو خندیدم
چون که می دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم
بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را ...
و من رفتم و هنوز سالهاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق در این پندارم
که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت