فروردینی ها
نوشته های یه آدم سر به هوافروردینی ها
نوشته های یه آدم سر به هوا
یه خاطره ... یه حادثه... خیلی دور خیلی نزدیک
برای ندا
روانی رود و
بی دست و پایی من
یک حادثه بود و
چند سالی است که گوشه ای از زندگی ام را گرفته ای ویدا
با همان روانی رود
یادت هست
تو باید خوب یادت باشد
در را می زنند
باز هم مهمان ناخوانده
که این بار آمد و ماندگار شد
سالهاست که مانده
دست کمی از تو ندارد
روانی رود و
خنده های شیرین و
باز هم بی دست و پایی من
اما رود هنوز هم روان و پایدار
افسوس افسوس
جان همان پرنده ی مهاجر رود
یادت هست ویدا جان
تو هم روان بمان
کاش...
کاش رود بودی
تا پاسخ بر آمد
تا پاسخ بر آمد که ای مهربان
سرچشمه ی دانایی و توانایی و رهایی منم
سرچشمه سرچشمه ها منم
بخشاینده رمه های بسیار و گله های فراوان
پاداش دهنده و درمان بخش عاشقان منم
باری ... اگر به جست و جوی منی
این منم من ...
این منم زرتشت ارابه ران خورشید (سید علی صالحی )
بهتر است از کنار بعضی مطالب بگذریم
بگذارید به ما بگویند دیوانه
بگذارید جای نام ها را عوض کنند
چه فرقی می کند
برای حقیقت که اتفاقی نمی افتد
حتی اگر تیزی پوزخندشان رگ گردن ما را هم زد
باز هم برای حقیقت اتفاقی نمی افتد.
هدیه
چرا به یاد نمی آورم؟
به گمانم تو حرفی برای گفتن داشتی.
هرگز هیچ شبی دیدگان ترا نبوسید
گفتی مراقب انار و آینه باش
گفتی از کنار پنجره چیزی شبیه یک پرنده گذشت
زبان زمستان و مراثی میله ها
عاشق شدن در دی ماه ، مردن به وقت شهریور
چرا به یاد نمی آورم؟
همیشه ی بودن ، با هم بودن نیست
گفتی از سایه روشن گریه هات ،
دسته گلی بنفش برای علو خواهی آورد
یکی از همین دو سه واژه را به یاد نمی آورم
همیشه پیش از یکی ، سفرهای دیگری در پی است.
چرا به یاد نمی آورم؟
مرا از به یاد آوردن آسمان و ترانه ترسانده اند
مرا از به یاد آوردن تو و تغزل تنهایی تو ترسانده اند
گفتی برای بردن بو پیرهنت برخواهی گشت
من تازه از خواب یک صدف از کف هفت دریا آمده بودم .
انگار هزار کبوتر بچه ی منتظر
در پس چشم هات ، دلواپسی مرا می گریست.
سید علی صالحی (دفتر ششم)
صدای خسته
من زندگی را در درون انسانها فریاد زدم
صدایم زندگی بخش بود
چشم را نور می بخشید
گوش را روح می بخشید
و تکلم تاریک را از زبان می ربود
من زندگی را در درون انسانها فریاد زدم
اما آنها گوش خود را گرفتند ، چشم خود را بستند و زبانشان را
دوختند.
و من خسته تر از دیروز ، هنوز زندگی را فریاد می زنم.
او که بهشت من است (شعر)
از میان غربت و مه
از میان هر چه آتش و دود
در فراسوی این دیوارهای ضخیم و پوشالی
در فراسوی کلام و سبزی
و بر فراز این جهان که ما آن را به سان جهنم ساختیم
و در فراسوی هر چه زنانگی
صدا می کنم تو را
تو که از قلب خود برایم بهشتی ساختی.
در میان سیاهی ها و زشتی ها و تباهی ها
در حالیکه از سیاره خود پرت شدم
و از صندلی ام به زمین افتادم
باری چه غم
در فراسوی این سرزمین غریب
هجران زده صدا می کنم تورا
تو که بهشت منی.
در فراسوی من
در فراسوی تو
در فراسوی هر چه ما
صدا می کنم تو را صدا می کنم تورا
شعر من که از تو جاری شد
در صدایم تمام گشت.
زمان عاشقی
یه بار به خودم گفتم باید برم
یه بار فکر کردم رفتی
اما وقتی آسمون کدر شد و بارون اومد
آره ... منم فهمیدم عاشق شدم .
اون شب منم با آسمون گریه کردم.
راستی چشمای تو هم بارونی شد؟
من تو رو نه به خاطر چشمای بارونی و سرخت ،
که من تو رو به خاطر دل آسمونیت دوست دارم.